Książka opowiada o losach Joanny Papuzińskiej, przedstawionej jako mała Asiunia, której dzieciństwo zostaje brutalnie przerwane przez II wojnę światową.

Asiunia ma pięć lat, gdy rozpoczynają się opisywane wydarzenia. Wspomina swoje urodziny, a niedługo później niemieccy żołnierze zabierają jej mamę. Dziewczynka w tym czasie przebywa u sąsiadów i nie widzi całej sytuacji, ale wie, że mama mówiła jej, że „tak musi być”. Niedługo potem znika także reszta rodziny – tata i bracia – i zaczyna się jej wędrówka po kolejnych domach.

Najpierw Asiunia trafia do mieszkania przy ul. Filtrowej, gdzie mieszka z trzema paniami i dziewczynką Elką. Chodzi do przedszkola i bawi się, ale czuje się samotna i niepewna. Podczas nalotów schodzi do piwnicy, gdzie kobiety modlą się, a dziewczynka odczuwa lęk.

Później zostaje zabrana do cioci Oli, nazywanej Tygrysem. To wesoła i energiczna kobieta, która wnosi w życie Asiuni więcej ciepła i humoru.

Po pewnym czasie Asiunia przeprowadza się do babci, do domku letniskowego w Aninie. Tam spotyka swoje rodzeństwo: siostry Ewę i Dankę oraz braci: Przemka, Krzysztofa, Marka i małego Tomka. Rodzina ukrywa się podczas bombardowań, a bracia – harcerze – próbują dostać się do Powstania Warszawskiego, lecz muszą wrócić.

Gdy Niemcy wypędzają mieszkańców, rodzina Asiuni dołącza do tłumu wypędzonych. Po wojnie wracają do swojego zniszczonego domu. Panuje głód i chłód. Babcia Tosia stara się zorganizować jedzenie i ubrania z tego, co jest dostępne.

Ciocia Ola ponownie pomaga – tym razem zabiera dzieci do Stoczka, gdzie prowadzi szkołę i opiekuje się setką wojennych sierot. W końcu wojna się kończy, rodzice wracają po swoje dzieci. Do Asiuni przychodzi tata.

Książka kończy się informacją, że mała dziewczynka z czasów wojny to dziś prof. Joanna Papuzińska, która została pisarką i poświęciła życie dzieciom, tak jak jej rodzice.