HISTORIA KLASA VII. DZIAŁ VII II POŁOWA XIX wieku

ZJEDNOCZENIE WŁOCH

W JAKI SPOSÓB DOSZŁO DO ROZPADU ŚWIĘTEGO PRZYMIERZA?

Sojusz państw, zawarty na kongresie wiedeńskim, został zachwiany ze względu na konflikt, który był związany z kryzysem wewnętrznym Turcji. Rywalizacja o wpływy na tych terenach doprowadziła do wojny krymskiej (wojna trwała w latach 1853-1856). Car Mikołaj I, podczas wojny, liczył na wsparcie Austrii, której udzielił niegdyś poparcia, tłumiąc powstanie węgierskie, ale Austria zachowała neutralność w czasie tej wojny, łamiąc w ten sposób solidarność łączącą państwa Świętego Przymierza.

PRZYCZYNY ZJEDNOCZENIA WŁOCH

– chęć zjednoczenia państwa przez ludzi żyjących w wielu państwach i państewkach włoskich,

– chęć pokonania Austrii i odebrania jej włoskich posiadłości.

————————

Państwo, które zaczęło jednoczyć Włochy to Piemont.

W celu pokonania Austrii, Piemont sprzymierzył się z Francją.

Wiktor Emanuel II został władcą zjednoczonego Królestwa Włoch.

JAKA BYŁA ROLA GARIBALDIEGO W POWSTANIU KRÓLESTWA WŁOCH?

Giuseppe Garibaldi poprowadził tzw. Wyprawę tysiąclecia do Sycylii i rozpoczął zwycięską ofensywę przeciwko panującej tam dynastii. Mieszkańcy środkowych i południowych Włoch opowiedzieli się za połączeniem z Królestwem Sardynii. W 1861 roku nowy parlament włoski w Turynie ogłosił powstanie Królestwa Włoch. Władcą został dotychczasowy król Sardynii i Piemontu – Wiktor Emanuel II.

Poza Królestwem Włoskim była Wenecja i Rzym, które zostały zajęte dopiero w 1870 roku i ogłoszone stolicą zjednoczonego państwa włoskiego.

WYDARZENIA ZWIĄZANE ZE ZJEDNOCZENIEM WŁOCH UŁOŻONE CHRONOLOGICZNIE

  1. Klęska Austrii i przyłączenie Lombardii do Piemontu.
  2. wyprawa tysiąca pod wodzą Giuseppe Garibaldiego.
  3. Proklamowanie (ogłoszenie) utworzenia Królestwa Włoskiego.
  4. Zajęcie przez wojska włoskie Państwa Kościelnego.

WYDARZENIA ZWIĄZANE ZE ZJEDNOCZENIEM WŁOCH UŁOŻONE CHRONOLOGICZNIE

  1. Klęska armii austriackiej w wojnie z Prusami.
  2. Utworzenie Związku Północnoniemieckiego.
  3. Zwycięstwo Prus w wojnie z Francją.
  4. Ogłoszenie powstania cesarstwa niemieckiego.

CELE POLITYKI BISMARCA, DĄŻĄCEGO DO ZJEDNOCZENIA NIEMIEC

– likwidacja Związku Niemieckiego utworzonego na kongresie wiedeńskim,

– wzmocnienie gospodarcze i polityczne Prus,

– zjednoczenie państw niemieckich,

– wyeliminowanie Austrii w rywalizacji o przywództwo wśród państw niemieckich (w 1866 r. sprowokował wojnę z Austrią w celu wymuszenia jej zgody na likwidację Związku Niemieckiego),

– Rozbicie Francji (przejęcie Alzacji i Lotaryngii).

————————

18 stycznia 1871 rok – powstanie cesarstwa niemieckiego (zwanego II Rzeszą Niemiecką); zjednoczenie Niemiec

Na czele nowego państwa, cesarstwa niemieckiego stanął król Prus Wilhelm I. Urząd kanclerza objął Otto von Bismarck.

Alzację i Lotaryngię oddała Francja Prusom.

Skutkiem wojny Francji z Prusami było uzyskanie Alzacji i Lotaryngii przez Prusy.

WOJNA SECESYJNA W STANACH ZJEDNOCZONYCH

1861 – 1865 wojna secesyjna w Stanach Zjednoczonych

Przed wybuchem wojny secesyjnej prezydentem Stanów Zjednoczonych został Abraham Lincoln.

Niewolnictwo było powszechne na południu Stanów Zjednoczonych.

Abolicjoniści byli przeciw niewolnictwu.

Na północy szybko rozwijał się przemysł, na południu dominowały plantacje bawełny, na których pracowali czarni niewolnicy. Niewolnictwo było jednym ze sporów między stanami północnymi a południowymi. Gdy wybrano Abrahama Lincolna na prezydenta, który był zdecydowanym zwolennikiem zniesienia niewolnictwa, doprowadziło to do wybuchu wojny. Jedenaście stanów południowych wystąpiło z unii (ogłosiło secesję) i utworzyło Konfederację.

PRZYCZYNY WYBUCHU WOJNY SECESYJNEJ

– niezgoda mieszkańców Południa na zniesienie niewolnictwa w Stanach

– przywiązanie południowców do ich wartości i sposobu życia

– wybór Abrahama Lincolna (w 1860 roku) na prezydenta Stanów Zjednoczonych

– odłączenie od Unii (secesja) Karoliny Południowej, a z czasem innych stanów Południa. Utworzenie przez te stany niezależnego państwa

SKUTKI WOJNY SECESYJNEJ

– wiele ofiar po obu stronach,

– zniszczenie kraju,

– formalne zniesienie niewolnictwa,

– długotrwały spór o prawa polityczne czarnoskórych,

– nadanie praw wyborczych czarnoskórym.

KOLONIALIZM EUROPEJSKI W XIX WIEKU

W II połowie XIX wieku mocarstwa europejskie prowadziły politykę kolonialną.

Polityka kolonialna polegała na opanowaniu krajów słabo rozwiniętych i utrzymaniu ich w celu osiągnięcia korzyści i wyzyskania uzależnionych ludów.

1904 – 1905 wojna rosyjsko-japońska na Dalekim Wschodzie

Brytyjczycy nazywali Indie „perłą w brytyjskiej koronie”. Była to najważniejsza i najbogatsza posiadłość kolonialna Wielkiej Brytanii, dlatego była dla niej bardzo cenna.

Brytyjczycy wspierali rozwój uprawy herbaty i czerpali z jej sprzedaży ogromne zyski.

NAJWIĘKSZE PAŃSTWA KOLONIALNE XIX WIEKU

– Wielka Brytania (należały do niej m.in. Indie, Afryka Południowa, Sudan, Egipt, Nigeria),

– Francja (Afryka Zachodnia, Algieria, Maroko, Gwinea, Madagaskar).

ZDANIA PRAWDZIWE/ZDANIA FAŁSZYWE

  1. W XIX w. największe imperium kolonialne posiadała Wielka Brytania. PRAWDA
  2. Polityką otwartych drzwi nazywano amerykańską koncepcję równowagi sił między mocarstwami rywalizującymi o dostęp do Chin. PRADA
  3. Powodem wojny japońsko-chińskiej w latach 1904–1905 była rywalizacja o Mandżurię. FAŁSZ
  4. Francja prowadziła długotrwałe wojny kolonialne w Afganistanie. FAŁSZ
  5. Pod koniec XIX w. Francja prowadziła podbój Holenderskich Indii Wschodnich. FAŁSZ
  6. Na początku XX w. rewolucja doprowadziła w Chinach do upadku cesarstwa i powstanie republiki. PRAWDA
  7. W 1905 r. Japonia poniosła klęskę w wojnie z Rosją. FAŁSZ

 

POSTACIE I WYDARZENIE Z NIĄ ZWIĄZANE

  1. Wojna Królestwa Sardynii z Austrią (1859 r.) – Camillo Cavour
  2. Bitwa pod Gettysburgiem (1863 r.) – Robert Edward Lee
  3. Wojna prusko-austriacka (1866 r.) – Otto von Bismarck
  4. wyprawa tysiąca (1860 r.) – Giuseppe Garibaldi
  5. Zniesienia niewolnictwa na terytorium Unii (1863 r.) – Abraham Lincoln
  6. Bitwa pod Sedanem (1870 r.) – Napoleon III