Opowieść o „Piaście i Popielu” (mówi o początkach dynastii Piastów)

        Pewnego razu zły i chciwy książę Popiel urządził wielką ucztę, by uczcić postrzyżyny swoich synów. Przy stołach pełnych jedzenia zasiedli przyjaciele księcia. Niestety ubodzy nie mogli uczestniczyć w tej uroczystości.

        Podczas świętowania pojawili się dwaj wędrowcy, których Popiel kazał wypędzić z grodu. Udali się więc do chaty ubogiego kmiecia (chłopa) Piasta, który również urządzał postrzyżyny swojemu synowi. Serdecznie ich powitali, ale byli smutni, ponieważ nie mieli dość jedzenia by ich ugościć. Podali im tylko skromny poczęstunek.

        Wzruszeni gościnnością wędrowcy zasiedli do jedzenia, a jeden z nich oznajmił, że ich przybycie przyniosły im wszelkie dobroci, a potomstwu zaszczyt i sławę.

        Piast nie zrozumiał ich słów, a na stole przez cały czas było coraz więcej picia i jedzenia. Zaproszono sąsiadów, a postrzyżyn dokonali tajemniczy wędrowcy.

        Syn Piasta otrzymał imię Siemowit, który okazał się bardzo roztropny i mężny. Lud po wygnaniu Popiela ustanowił go księciem. Po Siemowicie panował syn Leszek, a po nim Siemomysł, a później prawnuk Siemowita – Mieszko. Był on pierwszym historycznym władca Polski i przedstawicielem dynastii zwanej – Piastami.