Pierwszymi nauczycielami Fryderyka byli: jego mama oraz Wojciech Żywny.

W wieku 13 lat chłopiec rozpoczął naukę w szkole. Najpierw uczęszczał do Liceum w Warszawie, a później do Szkoły Głównej Muzyki w Warszawie.

Jego przyjaciele ze szkoły wspominają Fryderyka jako chłopca grzecznego i sympatycznego, ale lubiącego płatać figle.

Czasami spędzał wakacje u swoich kolegów w Poturzynie i Szafarni. Poznawał tam obyczaje i zwyczaje mieszkańców wsi. Miał też okazję słuchać muzyki ludowej, do której później nawiązywał w swoich utworach. Jego utwory uznano za arcydzieła ze względu na różnorodność melodii oraz nawiązania do polskiej tradycji.

Podczas wakacji u kolegów pisywał również zabawne listy do swoich rodziców w formie tytułów z gazet np. „Kuryer Szafarski”.

Podczas nauki w Szkole Głównej Muzyki, Chopin studiował jedynie kompozycję i teorię muzyki u Józefa Elsnera. Na zakończenie studiów profesor wystawił opinię Fryderykowi „Szczególna zdolność – geniusz muzyczny”.

Podczas studiów Chopin skomponował dwa koncerty fortepianowe: e-moll i f-moll.

Gdy miał 19 lat ukończył naukę, a rok później wyjechał na zawsze z Polski. Na pożegnanie dostał od przyjaciół srebrny pucharek z garścią ziemi. Odśpiewano mu również pieśń skomponowaną przez jego profesora Józefa Elsnera na jego cześć.

W 1829 roku Fryderyk zakochał się w Konstancji Gładkowskiej – studentce śpiewu. Oba koncerty skomponował pod wpływem tego uczucia.

Grywał na organach w trakcie niedzielnych mszy, dla publiczności podczas pobytu w Dusznikach-Zdroju a także w Wiedniu.